Prekursorem wprowadzenia banknotów w Europie jest Szwecja. Stockholms Banco po raz pierwszy wydał papierowy pieniądz do emisji w Europie. Zastąpiły one miedziane talerze, które były używane jako środek płatniczy. Banki emitowały w tamtym czasie banknoty i wprowadzały je do obiegu, tak samo jak dziś robią to rządy państw. Ponadto były one odpowiedzialne za emisję banknotów w Anglii do 1694 roku, w Szkocji natomiast po raz ostatni bank wyemitował banknoty w 1850 roku. Z kolei w Stanach Zjednoczonych ta praktyka trwała przez cały XIX wiek. Na terenie USA emitowano ponad 5000 różnych typów banknotów, drukowanych przez wiele amerykańskich banków. Akceptowane były tylko banknoty wydawane przez największe banki z najlepszą zdolnością kredytową, a te wydawane przez mniejsze instytucje funkcjonowały w obiegu lokalnym. Banknoty były w tamtym okresie formą pieniądza reprezentacyjnego, który można było zamienić na złoto lub srebro w banku. Doszło do paradoksu, w którym banki emitowały ilości banknotów przewyższające ilości przekraczające rezerwy złota i srebra w depozytach. Mogło to doprowadzić do bankructw wielu instytucji finansowych.
W Indiach najwcześniej papierowe pieniądze wyemitowały Bank of Hindostan (1770-1832), General Bank of Bengal i Bihar (1773-1775) i Bengal Bank (1784-1791). Z czasem to jednak rządy stały się odpowiedzialne za emisję banknotów.
Po 1694 roku Bank Anglii uzyskał wyłączne prawo do emisji banknotów. W Stanach Zjednoczonych podobne uprawnienia otrzymał Bank Rezerwy Federalnej po jego utworzeniu w 1913 roku.
Do 1971 roku w USA waluta była formą pieniądza reprezentacyjnego, który był częściowo zabezpieczony złotem lub srebrem i wymienialny na te kruszce. Dopiero prezydent Richard Nixon wprowadził zasadę mówiącą, że dolar amerykański nie będzie wymienialny na złoto.
Zasada wprowadzona przez Nixona doprowadziła do tego, że dolar amerykański stracił poparcie w złocie, stając się papierem, którego wartość określana jest na mocy umowy społecznej i rząd może drukować go, ile chce, co jest bezpośrednią przyczyną inflacji.
Pod koniec XX wieku prym w dokonywaniu płatności zaczęły odgrywać karty kredytowe i debetowe na całym świecie. Pierwszą kartą kredytową w USA była karta wydana przez Bank of America o nazwie „BankAmericard” z funkcją kredytu odnawialnego i limitem 300 $.
Stała się ona pierwowzorem późniejszego systemu płatniczego Visa. Osiem lat później na rynku pojawiła się pierwsza wersja systemu Mastercard.
W Europie pierwszą kartą kredytową była ta wydana przez bank Barclays w Wielkiej Brytanii w 1966 roku. Trzy lata później IBM opracował pasek magnetyczny, który został wdrożony w kartach kredytowych, stając się standardem przyjętym na całym globie. Warto wiedzieć, że wcześniej maszyny pobierały odcisk karty kredytowej i wysyłały go do centrum przetwarzania, gdzie urzędnik wprowadzał dane z rachunku karty kredytowej do systemu komputerowego. Pasek magnetyczny skrócił proces transakcji kartami kredytowymi do około jednej minuty.